Her gün işten eve geliş yolum minimum 2 saati buluyor. Hele gün bazlı trafik yoğunluğu oldu mu, servisin içinde içim içimi kemiriyor, "hadi, yürü be, açıl be trafik, hay senin..." demekten... Yolda geçirdiğim her fazladan dakika Deniz'den çalınmış dakika gibi geliyor. Çünkü eve akşam 8'de geldiğimde Deniz'le oynayacak 1, hadi bilemedin 1,5 saatim oluyor. Günde 2 saatini bile çocuğuna ayıramayan hangi anne mutlu olabilir?
Yine böyle bir iş çıkışı... Servisten indim, sokak başında Deniz, babasıyla birlikte beni bekliyor! Elinde minik bir poşet. Poşette 2 adet kurabiye.
- Bu ne güzel sürpriz Denizcim.
- Al bakalım bu sana annecim.
- Aahhh Deniz'im, gel, bir sarılayım, öpeyim.
- Bu da bana (kurabiyeleri paylaştırmaya devam)
- Çok teşekkürler, bir öpeyim.
- Beaber piknik yapalımmm?
...
İşte mutluluk! O karnında taşıdığın minik embriyonun, ayaklanıp, yürümesi bir yana, seni düşünüp -çok- kıymetli kurabiyelerinden 2 adet seçerek, pıtır pıtır yürüyüp seni karşılaması, ve seni düşündüğünü bu minik hediye ile göstermesi... Yediğim en güzel kurabiye bu oldu.
0 yorum:
Yorum Gönder