Karalama dönemi sona erdi

Her çocuğun ilgi alanı farklı elbette, ama yaş ile çocukların ilgi alanlarının paralelliği de bir gerçek. Örneğin, çocuk gelişiminde  2-4 yaş karalama dönemi olarak geçiyor, sadece oyun oynama amaçlı, başlarda kontrolsüz sonraları kendilerine göre sembolik olan karalamalar. 4-7 yaş arası şema öncesi denen döneme geçerken fazla ayrıntısı olmayan kocaman kafalar, göze çarpıyor. 3,5 - 4 yaşındaki çoğu çocuk benzer şekilde  kafalar çiziyor. Sonra bu kafa, giderek ayrıntı kazanmaya ve insan figürüne dönüşmeye başlıyor.

Deniz resme pek ilgi duyan bir çocuk olmadı. Kendinden yaşça küçük çocukların önlerine bir kağıt ve birkaç renkli kalem koyunca dakikalarca kendilerini resme verirlerken, bizimkisi zoraki olarak bir çizgi çeker bırakır. Çizgi çekmediği zamanlarda ise sadece karalama. Çocuk söylediğine değil, yaptığına bakar diyerek örnek olması açısından kendime mandala kitapları aldım, o boyama kitabını boyarken ben de trende uyup 3-5 mandala yapayım bari dedim. Ahşap boyamadan sonra taş boyamaya merak sardım, birkaç yazdır topladığım taşları Deniz'li ve Deniz'siz boyuyorum. Ne zaman masaya oturuyoruz, 'Bunu da sen boya' diyerek çıkartmalı boyama kitaplarını önüme sürüyor ve bambaşka bir şeyle ilgileniyor. Ben de o bırakır bırakmaz aynısını yapmamak için onun kitaplarını boyarken buluyorum kendimi.

Mutfak malzemelerine yoğun ilgi duyduğu 2 yaşında sebze ve meyveler için uygun renklerde yuvarlaklar çiziyor ve benim kağıda çizdiğim kabın içine 'atıyor' ve koyu renk bir pastel ile sayfada boş nokta kalmayana kadar karalayarak blenderdan geçiriyordu. Bu, bana çok yaratıcı geldiği için bayılıyordum bu aktiviteye. Ama mutfağa ilgi azalınca blender resimleri de popülerliğini kaybetti.

Resimlerin çocukların ruh halini ve zihinsel gelişimini yansıttığını biliyorum. Hatta kağıdı kullanmasından, seçtiği renklere ve yaptığı figürlere kadar kağıda yansıtığı her detayın bir karşılığı olduğunu da farkındayım. Resmin, çocuklarda iletişim kurma ve kendini ifade etme üzerine etkileri hakkında basılmış yayınları olan gelişim psikolojisi doktoru Esther Burkitt, 2003 yılında bir araştırma yapmış ve çocukların hoş ve güzel figürlerde en sevdiği renkleri, çirkin ve kötü figürlerde ise en az tercih ettiği renkleri kullandıklarını ortaya koymuş. Buradan yola çıkarak, Deniz'in bitmek bilmeyen karalama dönemi resme hiç ilgisinin olmadığı gibi bir his yaratmıştı bende. Hadi, itiraf edeyim, bu çocuğun hiç yeteneği yok diye düşünmeye bile başlamıştım.

Taa ki 4. yaşına birkaç hafta kalmış bugüne kadar...

Sabahları servise birlikte biniyoruz, ben işe, o yuvaya gidiyor. Sabahın 7'sinde serviste uyuyanların selameti açısından her sabah bir faaliyet yapıyoruz. Bugün resim yapmak istedi. Resim yapmak istemesine o kadar alışık değilim ki, hazırlıksız yakalandım. Kitabının çıkartma sayfasının arkasına, çantadaki tek kalem ile 1 dakika içinde 2 resim çiziktirdi. Kalemi tutuşundan, kağıdı kullanmasına, 'şimdi saç yapalım, bu da kol olssunnn..' diye açıklamalarına kadar hareket halindeki bir serviste kağıdın dışına çıkmadan yaptığı iki resimle beni dumura uğrattı. Yanında olmasam bu çizimde bir yetişkinin parmağı olduğunu düşünürdüm.

Benim oğlum da resim yapıyor, yaşasın. :) Minicik hayatının gizemli dünyası, sembolleri, dünyayı algılayış biçimi, ruh durumu, hatta mutlu olup olmadığı bile artık resimlerinden anlaşılacak.

Bugünkü bu gülen suratlar, 3 hafta sonra kutlayacağımız 4. yaşgünü için kararsız kaldığım hediye fikrini netleştirdi. Deniz'e IKEA'da gördüğüm bir tarafı kara, bir tarafı beyaz tahta olan resim sehpası almaya karar verdim. Madem oğlum resim yapmaya başladı, ister renkli tebeşirlerle çizsin, ister tahta kalemleriyle. Hatta belki yanına diğer kalem ve boya setlerinden  de alırım.

Işığı gördüm ya, yeter :)