Deniz'e, 2 yıl kendi çocuğu gibi bakan ve seven ablamızın, babası vefat edince gün içinde ailesinin yanına gitmesi gerekti. Bayramın ilk günü bu haberle uyandık ve sudan çıkmış balığa döndük. Acilen yeni bir bakıcı arayışına girdik.Tanıdıklara sorduk, bakıcı bulma sitelerine ilanlar bıraktık, referanslar aldık derken birkaç kişi ile telefonlaştık. Sağolsunlar, görüşmeye gelmeyeceklerini arayıp bildirmediler bile (Bir de bunlara çocuk emanet edeceksin!)
Eşim öğretmen olduğu için ilk hafta Deniz'e o baktı, bir yandan da çevredeki yuvaları araştırmaya başladık. Eve yakın, kafamıza uygun, Deniz'in de parkını sevdiği bir yuvada karar kıldık ve 3 Ağustos sabahı Deniz'i getirmek üzere sözleştik. Ben o akşamdan itibaren yuva telkinlerine başladım.
Deniz, doğduğundan beri teke tek bir bakıcıyla büyüdü. Ev de kalabalık olmadığı ve çevrede düzenli bir arkadaşı olmadığı için yuvaya alışma süreci beni endişelendiriyordu. İlk birkaç ay yarım gün yuva, yarım gün anneanne desteği şeklinde bir plan yaptık. Eşim 17 Ağustos'ta tam gün işe başlayınca Deniz'in de sabah 7:15'te bizimle birlikte evden çıkması ve 12:30'a kadar yuvada kalması gerekecek. Yani bu çocuğun yuva alışması için önümüzde 2 hafta var.
Diğeri de Berlin Modeli denen çocuk kendini hazır hissedene kadar, ihtiyacı olana kadar yakınında olun - aradığında sizi bulsun - boşuna ağlamasın bakış açısı.
Biz Berlin'ciyiz. Özellikle Deniz'in durumunda: Çok sevdiği ablası, bir anda hiçbir açıklama yapamadan gitti, vedalaşamadan. Ölümün ne olduğunu bilse, sanırım onunla eşleştirirdi bu durumu. İçinde zaten bir boşluk var çocuğun, bir de çok kısa sürede yeni bir düzene, disipline alışması gerekecek. İlk günlerde yabancı bir yerde, tanımadığı insanların içinde onu "alışacak nasılsa" diyerek bırakıp gitmeye vicdanım el vermez. Küçük çocuğun dikkatini dağıtmak çok kolay, kısa zamanda ağlamasını durdurabilirsiniz ama bu yabancılaşma - alışma sürecini hızlandırmayacaktır. Sadece görünüşte ağlaması durur.
Bu seçim çocuğun psikolojisine, yaşına, alışkanlıklarına, yetişme tarzına, ailenin zaman ve iş şartlarına gibi pek çok parametreyi barındırıyor.
- Kurumun hijyeni,
- Öğretmenlerin yeterliliği,
- Eve yakınlığı,
- Bahçeli olması,
- Trafikten uzak, korunaklı bir yerde olması,
- Sabah 7'de açık olması,
- Hayvansever bir yuva olması (yeni doğum yapmış anne kedi ve bebekleri vardı bahçede),
- Sağlıklı beslenme ekolünden olması, aburcubura ve hazır gıdalara geçit vermemesi,
- Her çocuğun farklı ihtiyaçları olabileceğini gözetmesi,
- Çalışanlarının güler yüzlü ve genç olması
- Yuvadaki diğer çocukların mutlu olması
Deniz'in yuvaya alışma sürecini de buradan okuyabilirsiniz.
Eşim öğretmen olduğu için ilk hafta Deniz'e o baktı, bir yandan da çevredeki yuvaları araştırmaya başladık. Eve yakın, kafamıza uygun, Deniz'in de parkını sevdiği bir yuvada karar kıldık ve 3 Ağustos sabahı Deniz'i getirmek üzere sözleştik. Ben o akşamdan itibaren yuva telkinlerine başladım.
Deniz, doğduğundan beri teke tek bir bakıcıyla büyüdü. Ev de kalabalık olmadığı ve çevrede düzenli bir arkadaşı olmadığı için yuvaya alışma süreci beni endişelendiriyordu. İlk birkaç ay yarım gün yuva, yarım gün anneanne desteği şeklinde bir plan yaptık. Eşim 17 Ağustos'ta tam gün işe başlayınca Deniz'in de sabah 7:15'te bizimle birlikte evden çıkması ve 12:30'a kadar yuvada kalması gerekecek. Yani bu çocuğun yuva alışması için önümüzde 2 hafta var.
Yuvaya alışma dönemi hakkında yaygın 2 görüş var:
Biri,vedalaşma sürecini kısa kesin - sizi gördükçe daha da ağlayacak - yuvaya bırakın, gidin - çocuk bu, ağlar bakış açısıDiğeri de Berlin Modeli denen çocuk kendini hazır hissedene kadar, ihtiyacı olana kadar yakınında olun - aradığında sizi bulsun - boşuna ağlamasın bakış açısı.
Biz Berlin'ciyiz. Özellikle Deniz'in durumunda: Çok sevdiği ablası, bir anda hiçbir açıklama yapamadan gitti, vedalaşamadan. Ölümün ne olduğunu bilse, sanırım onunla eşleştirirdi bu durumu. İçinde zaten bir boşluk var çocuğun, bir de çok kısa sürede yeni bir düzene, disipline alışması gerekecek. İlk günlerde yabancı bir yerde, tanımadığı insanların içinde onu "alışacak nasılsa" diyerek bırakıp gitmeye vicdanım el vermez. Küçük çocuğun dikkatini dağıtmak çok kolay, kısa zamanda ağlamasını durdurabilirsiniz ama bu yabancılaşma - alışma sürecini hızlandırmayacaktır. Sadece görünüşte ağlaması durur.
Bu seçim çocuğun psikolojisine, yaşına, alışkanlıklarına, yetişme tarzına, ailenin zaman ve iş şartlarına gibi pek çok parametreyi barındırıyor.
Biz yuva ararken şu kriterlere dikkat ettik:
- Kurumun bakış açısı; bırakın ağlasın, mecburen alışıyorlar mantığında olmaması- Kurumun hijyeni,
- Öğretmenlerin yeterliliği,
- Eve yakınlığı,
- Bahçeli olması,
- Trafikten uzak, korunaklı bir yerde olması,
- Sabah 7'de açık olması,
- Hayvansever bir yuva olması (yeni doğum yapmış anne kedi ve bebekleri vardı bahçede),
- Sağlıklı beslenme ekolünden olması, aburcubura ve hazır gıdalara geçit vermemesi,
- Her çocuğun farklı ihtiyaçları olabileceğini gözetmesi,
- Çalışanlarının güler yüzlü ve genç olması
- Yuvadaki diğer çocukların mutlu olması
Biz tüm bunları gözden geçirerek Köknar Eğitim Kurumları'nda karar kıldık. İyi bir seçim yaptığımızı hissediyorum şimdiden...
Deniz'in yuvaya alışma sürecini de buradan okuyabilirsiniz.
