İlk kez bebek sahibi olan, evde düzeni seven, programlı, derli toplu biri olarak hayatımın en zorlu ve sıkıntılı günlerinin başladığını bilmiyordum. Bebek demek programsızlık demek.
O kendine bir düzen kuruyor muhakkak ama o sizinkine uymuyor. Evde bir anda çoğalan nüfus, mutfağın kalabalığı, yeni bir ev düzeni derken bir anda her şeyin içinde kaybolmuş ve kendi evinizde her şeyin kontrolünü yitirdiğinizi görüyorsunuz. Bence bebek bakımı kadar zor bir şey bunu kabul etmek.
İlk 10 gün annem yanımda kaldı. Gündüz için de bir bakıcı bulduk. Tüm bu desteğe rağmen bence hayatımın en zor günleriydi. Sezaryen yüzünden devam eden ağrılarımın yanı sıra değişen hormonların getirdiği depresyon, ağlama sesiyle gelen panik, hiç bir şeyi kontrol edememenin çaresizliği ve tabi ki acemilik, her şey üst üste geldi.
Hastanede hemşireler 30 saniyede alt değiştirirlerken 'ne kadar zor olabilir ki' dedim. Evde aynı işlemi bizim yapmamız dakikalarımızı aldı, üstelik kaç kez pipiyi hesaba katmadığımız için üzerimize işedi. Pipi konusunda en parlak fikir e-bebek'ten aldığımız ıslak mendille geldi: Pipiped: Yüzyılın buluşu :)
Deniz 17 günlükken parmaklarını emmeye başladı. Emzik konusunda kararsızdım ama parmaklarını emme alışkanlığı olacaksa emzik emsin bari diye düşündüm ve ertesi gün bir emzik alıp ağladığı zaman ağzına koydum. 1-2 çıkardı ama sonra cooork diye yapıştı ve sakinleşti. Ooohhh be! Yüzyılın 2. güzel buluşu! Akşamlarımız zor geçmeye başlamıştı, emzik biraz olsun hepimizi rahatlattı. Ama şimdi de emzik düşünce ağlıyor.
0 yorum:
Yorum Gönder